Goedemorgen,

Het is nu net iets over 07.00 uur 's morgens en we zijn in Aurora, een deelgemeente van Denver (bekend van de bioscoopschutter van laatst). We hebben gisteren een lange marathon reisdag gehouden, we zijn ruim 24 uur onderweg geweest.

Zondagochtend zijn we om 06.15 uur opgestaan om de laatste dingen in de koffer te stoppen, te ontbijten, opfrissen, afwas daan en vooral reisklaar maken. Mentaal ook, want we wisten op voorhand al dat het een lange, lange dag zou worden.

Rond 07.45 uur hadden we alle bagage in de auto van Wout en zijn we naar Leo en Annette gereden, die zo lief waren om ons in Brussel af te zetten. Dit deden we met de auto van Wout (daar paste alles toch zo mooi in). Qua weer was het een troosteloze zondag, echt de regen kletterde met bakken tegelijk naar beneden. Pas toen we zo'n beetje bij Brussel waren, ging het iets minder hard regenen en zagen we af en toe wat flauw licht dat zowaar op een zonnetje leek. De navigatie had het erg druk met Leo, tussen de aanwijzingen door moest er ook diverse malen "je rijdt te hard" gebruld worden. Het klonk heel komisch: een rits aanwijzingen en dan echt in haar laatste adem nog "je rijdt te hard" eraan toevoegen.

In Brussel zelf was het even zoeken, want de weg naar het station was dicht vanwege een kleine zondagsmarkt. We reden een rondje om vervolgens weer op hetzelfde punt uit te komen. Leo vond echter een goede oplossing om een tweede rondje te voorkomen: gewoon tegen het verkeer inrijden op de éénrichtingsweg. En inderdaad, toen stonden we voor het station.

Na het afscheid van Leo en Annette (zouden ze de waarschuwingslichten van de auto nog uitzetten? Jawel, een stuk verder zagen we ze uitgaan), trokken we het station in. Brussel Midi/Zuid is best een groot station en we wisten ook niet gelijk waar we moesten zijn. Nadat we het station naar het andere eind hadden gelopen, zagen we de tourist office. Even vragen waar de KLM-office zat en jawel, linksaf, lange gang door en daar was het. Maar dat kantoor was dicht. Wel hing er een net briefje op de deur dat we terecht konden bij "Departures Today", dus hup, terug de lange gang door, met alle koffers. Ik kreeg het al lekker warm, dus het fleece-vest kon ook uit. Bij Departures Today kregen we ons ticket voor de trein. De overige tickets konden op Schiphol opgehaald worden. Omdat we zo vroeg waren, konden we mooi een trein eerder pakken. Op perron 17 zagen we de trein al klaar staan, maar instappen mocht nog niet. Dus eerst maar een toilet zoeken. Die was zo gevonden, alleen moest je 50 ct betalen. En al ons kleingeld hadden we thuisgelaten. Wout kwam dus onverrichter zake terug en nu was het mijn kans. Met 5 euro in de hand terug naar het toilet. Hier bleek een geldwissel apparaat te hangen. Ik steek de 5 erin en krijg een geschreeuw in het Frans naar mijn hoofd. Niet begrijpend volg ik de vinger maar in de richting waar de schreeuwer heen wees. En ja, je moest eerst iemand waarschuwen, die ging dan het wisselapparaat voor je aanzetten, briefje erin, geld eruit en jawel .. plassen maar. Wout ook maar 50 ct gegeven, kon die ook nog even. En die was net terug, en toen konden we instappen. Wij sliepen overigens niet.

Wout trof het, want de coupé waarin we zaten vulde zich al snel met nog 3 dames erbij. Galant als Wout dan is, tilde hij snel de bagage voor de dames in het rek en deelde hij koeken uit.

Nu hadden we gehoopt dat het een hoge snelheids trein was, maar dat was niet zo. De trein stopte eerst bij Brussel Centraal, toen bij Brussel Noord, toen Mechelen, Antwerpen, Roosendaal, Dordrecht naar Rotterdam Centraal. op Rotterdam was het even chaos, want de conducteur had omgeroepen dat er overgestapt moest worden. Moest nu alleen iedereen overstappen? De helft van onze coupé was in ieder geval vertrokken. Twee andere dames, Hongaars, zouden het wel even voor ons checken, want zij hadden begrepen dat je alleen hoefde over te stappen als je de snelle trein naar Schiphol wilde. En inderdaad, dat bleek zo te zijn. Nu hoefde het voor ons niet sneller (we hadden geen zin om alle bagage weer mee te slepen), dus we bleven zitten. Om 13.55 uur kwamen we op Schiphol aan.

Hier op zoek naar de gate. Nu heb ik toch al vele keren vanaf Schiphol gevlogen, maar op de een of andere manier was ik helemaal in de war over alle trappen die we omhoog moesten. Tja, tuurlijk ... achteraf simpel, want je komt ondergronds aan en moet eerst naar straatniveau.

Het inchecken was echt zo gebeurd. Geen rijen, niets. Er was een dame die ons hielp met het apparaat waarop we electronisch konden inchecken, bagage afgeven en klaar. Dus konden we verder. We hadden ons eigen brood en drinken nog bij ons, dus dat hebben we lekker op een bankje ergens op zitten eten, terwijl we Wout zijn beltegoed probeerden op te maken.

De vlucht ging pas om 16.50 uur, maar in verband met security moesten we al om 15.15 uur bij de gate zijn. Tassen door de scan, wijzelf door de scan en ... oh oh, wat zijn die schoenen van mij toch gevaarlijk. Die moesten dus apart nog een keer door de scan. Gelukkig werden ze goedgekeurd en konden we, na even wachten, gaan boarden.

De vlucht was een half uur vertraagd, dus om 17.30 uur vertrokken we.

Het was een Boeing 747, allemaal wat minder luxe dan de Airbus waarmee we vorig jaar vlogen. De stoelruimte is wat minder, de beenruimte is wat minder en je hebt geen eigen display in de stoel voor je. Wat we wel in de stoel voor ons hadden, waren hele vervelende kinderen. Er was een gezin met 6 kinderen en 2 ouders (franstalig) en die zaten verspreid over de 7 plaatsen in de rijen voor ons. En jeetje, wat waren die vervelend. De hele tijd springen en vechten op de stoel, achterstevoren zitten en ja aankijken. We werden er een beetje ongelukkig van en probeerden ze maar te negeren. Dat lukte aardig, tot het ene ventje mij op de knie begon te tikken. Toen kreeg hij wat zachte tikjes terug. Maar die begrepen ze niet helemaal, dus het ging maar door. Na 3 uur werd ik het zat en toen de vader in mijn buurt stond heb ik hem gevraagd: "Could you ask them to sit still for an hour or so?" De man begon te lachen en zei: "I can try, but they won't". Ik zei: "You better do it, because they are quite annoying". Nou, dat hielp, de man sprak zijn kinderen toe en die hebben zowaar de rest van de reis zich gedragen. Nu vielen ze ook in slaap, dus dat scheelde in het uitvoeren van goed gedrag.

Onderweg hebben we nog wat mooie foto's boven de Noordzee en boven Amerika gemaakt. Die zal ik later toevoegen onderaan het verslag.

Om iets over half acht 's avonds waren we in Minneapolis en konden we gaan overstappen. Eerst door de douane, waar onze vingerafdrukken en een foot werden genomen. Toen de bagage ophalen en deze weer afgeven op een andere transportband. En weer door de douane, waar we weer uitvoering gecontroleerd werden. De schoenen mochten gelijk al door de scanner, maar weer waren die van mij verdacht en die moesten nu met een speciaal apparaatje (soort geigertellertje) nog een keer onderzocht worden. Maar op zweetvoetengeur na, was er niets aan de hand, dus ik kreeg ze terug. Hierna naar de gate voor onze binnenlandse vlucht die om 10 uur 's avonds zou vertrekken.

Omdat de binnenlandse vluchten altijd erg vol zitten en iedere Amerikaan al zijn bagage als handbagage meeneemt, hadden we ons een plekje vooraan bij de gate veroverd, zodat wij in ieder geval onze handbagage bovenin kwijt konden. Anders moet je de rugzak voor je op de grond zetten en kun je je voeten niet kwijt.

Van de binnenlandse vlucht heb ik niet veel meegekregen, deze 2 uur heb ik (eindelijk) grotendeels slapend doorgebracht. Wout hield de wacht, dus die sliep niet. Om kwart voor elf lokale tijd kwamen we in Denver aan. Hier direct op de luchthaven trein gestapt om naar de aankomsthal te gaan. Hier de bagage opgehaald en naar buiten voor de shuttle naar Alamo. De dame van de shuttle bus (Lee) was erg aardig en hielp ons met de bagage bus in en uit.

Bij Alamo werden we geholpen door Jeremy (hij stelde zich een keer of 3 voor, zodat we zijn naam niet zouden vergeten en ook hier was alles zo geregeld. Dus op naar de auto ... en tja, we mochten uit een rijtje van zo'n 20 autos er eentje kiezen. Ik was gelijk gek op de Jeep met 4-wiel aandrijving, maar die zat niet lekker. Wout vond een zeer grote Mitsubishi mooi, maar deze had geen krik en er was bovendien in gerookt. Jeetje, wat moeilijk als je een auto moet kiezen. Uiteindelijk is het een mooie donkerblauwe Dodge Journey geworden en konden we op pad.

De TomTom op de iPhone kon gelijk weer dienst doen en bracht ons naar Aurora. We reden wel af en toe verkeerd, maar dat was meer omdat we zelf niet scherp waren "Oh, hier had je al rechts gemoeten ....". Eerst zaten we nog even bij het verkeerde Marriot hotel, maar aan de overkant bleek die van ons te liggen. Snel onze kamersleutel opgehaald, bagage weer uit de auto en .. tja, hoe krijg je die binnenverlichting nu uit? Het is Wout na even stoeien toch gelukt. Op naar de kamer, waar Wout gelijk weer naar beneden zonder autosleutels vertrok. De Dodge heeft nl. zo'n startknop en de deuren gaan al open wanneer je autosleutels alleen maar in de buurt zijn. En hoe weet je of die auto dicht is, als je de sleutels nog in je hand hebt. Maar hij was dicht en we konden gerust gaan slapen.

Nou ja, slapen ... we hadden beloofd eerst nog even te bellen. En helaas, op de een of andere manier lukte dat niet (niet ingebrepen in contract om naar buitenland te bellen). Ik had al een mail gestuurd, want Wifi deed het wel, toen Wout op een goed idee kwam. Met Skype kun je ook beltegoed kopen. Dus probeerde hij met de laptop te bellen. Dat lukte, alleen hoorde zijn moeder het niet, blijkbaar hadden we geen geluid. Toen kwam ik nog op het goede idee dat ik ook Skype om de iPhone had en nu lukte het wel. Na 2 telefoontjes naar huis konden we eindelijk gaan slapen. Het was 3 uur lokale tijd ('s nachts) en 10 uur in Nederland. We waren dus al bijna 28 uur in touw .... pitten!!!!!

De foto's genomen tijdens de vlucht boven de Noordzee en boven Amerika:

(ET zat ook in het toestel, weliswaar in een koffer)