Vanochtend konden we helemaal uitslapen, het was immers een uur tijdverschil. Dus toen ik om 8 uur mijn ogen opendeed, was het nog maar 7 uur. Alle tijd nog dus.

We zitten zo’n 3 kwartier van Death Valley af en waren er rond 09.00 uur.

We wilden dit keer eens wat andere punten bezoeken da n de plekken die we vorig jaar al gezien hadden. Dus eerst op naar het Visitor Center om ons officieel te melden als bezoeker (oftewel betalen (met de nationale parkenpas), een plattegrond ontvangen en een blauw entreebewijsje voor achter de voorruit. In het bezoekerscentrum zag ik een mooie foto hangen van de salt flakes. Deze had ik al eerder gezien, maar vorig jaar waren we de plek niet tegengekomen. Dus vroeg ik de ranger waar de foto was genomen. Hij heeft het uitgelegd en we konden erheen. We kregen wel het advies om de dirt road ook niet verder dan dat punt te rijden.

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar de dirt road op zoek naar de salt flakes. We vonden ze al snel en ze waren inderdaad niet zo wit als op de foto in het visitor center. Hier had de ranger ons al voor gewaarschuwd. Maar nog steeds wel mooi. Zeker als je het van dichtbij bekijkt. Wout had een stuk uit het zoutgedeelte gepakt en ik kon even lekker met de macrolens foto’s maken. Overigens heeft Wout het stuk ook meegenomen en ligt deze nu in onze motelkamer. Morgen als het licht is, kan ik nog even verder spelen met de camera.

We stonden nog bij de salt flakes toen een park ranger aan kwam rijden. Of we nog verder wilden? Nee, zeiden wij. We gaan terug. Dat advies hadden we ook gekregen. “Mooi”, zei de park ranger, “de weg is verderop ook geblokkeerd door een modderstroom”. Een flash flood dus. Ik vroeg of het dan geregend had vannacht. Nee, dat niet, maar zo’n 100 mijl verderop had het flink geregend en dat merkten ze hier nu met de modderstroom. We wezen hem erop dat er nog een andere auto voor ons had gereden, die niet terug was gekomen. Die had hij ook gezien en hij ging er snel achteraan. Toen we de weg verlieten zagen we ook dat deze nu afgesloten was. Er stond een bordje “flooded”.

Vervolgens gingen we naar de Devils Golf Course. Dit is een erg brokkelig stuk land in Death Valley. Hier waren we vorig jaar ook nog niet geweest.

Daarna de Artist Drive. Deze hadden we vorig jaar wel gedaan, maar was zo goed bevallen. Daarna reden we door naar een canyon. Deze kon je inlopen en zou zo’n 3 km lang zijn. Omdat ik al een vrij steil stukje in het begin zag (was het enige steile stukje volgens terugkomende wandelaars) en de zon hard voelde branden op mijn huid, hebben we de canyon toch maar niet gelopen.

In plaats daarvan zijn we nogmaals naar Dantes View en Zabriskie Point gegaan. En een route die door het gesteente van Zabriskie Point heen gaat. Erg mooi ook.

Als laatste wilden we helemaal naar het noorden van Death Valley. Hier bevindt zich de Ubehebe krater. Het werd inmiddels al later. We kwamen nog een kleine flash flood tegen en waren rond 19.15 uur bij de krater. Hier viel het licht net verkeerd, maar lang hoefden we niet te wachten. De zon verdween al achter de bergen, dus de krater kon op de foto. Rond 19.30 uur reden we weg. Er waren overigens nog mensen op de bodem van de krater. Ik ben benieuwd of die voor donker de krater en het park weer verlaten hebben.

Wij waren zo 20.45 uur in ons motel. Hier hebben we ieder een blik bruine bonen, met gehakt en jalapeno pepers gegeten. Lekker.

Nu weer verzinnen waar we morgen heen gaan. Of toch eerst slapen en dan morgenochtend kijken. We zien wel.