Jeetje, zojuist had ik een heel verhaal getikt over vandaag op de site en dan klik ik per ongeluk ergens op … en foetsie verslag. Om te voorkomen dat ik weer een kwartiertje zit te tikken, ga ik het wat korter houden.

Vanochtend werden we om 08.00 uur wakker. Dat was laat, want het ontbijt was maar tot 09.00 uur. Het ontbijt was redelijk verzorgd, maar de zaal was vol, dus we hebben het meegenomen naar onze kamer. Dat was ook niet erg, want we moesten nog een  bestemming zoeken op internet. Waar zouden we vanavond slapen?

Dat was een lastige opgave, want iets in de buurt van Canyonlands, wat we wel wilden zien, was er niet meer. Alle motels waren volgeboekt. En toen zei Wout: “Kom, laten we weer eens wat geks doen”. En dus boekten we Bloomfield in New Mexico. Zo komt ons bezochte statenlijstje op 12 deze reis.

Maar eerst gingen we naar Capitol Reef. Dit was rood, rood en nog eens rood. Wat een boel rood gesteente. Maar wel mooi zo in het zonlicht. Vorig jaar hadden we de scenic byway 12 al gereden (het zuidelijk gedeelte), dus vandaag konden we in het noorden blijven. Hier vind je alle bezienswaardigheden ook geconcentreerd op een rijtje langs de US 24. En dat was makkelijk, want die weg moesten we toch nemen richting New Mexico.

We hebben nog een klein stukje hike gedaan. Echt een klein stukje hoor, zo’n 200 meter en weer 200 terug naar een uitkijkpunt. Op zich mooi en ik merk dat het met mijn knie steeds beter gaat. Wout hoeft me niet meer elk opstapje op te helpen … alleen de hoge nog.

We hebben ook het visitor center nog bezocht en natuurlijk kocht ik weer een boekje. Ditmaal over petrogliefen. Best leuk, ze staan er getekend met hun betekenis. Het kromme mannetje met wandelstok van vorig jaar uit de presentatie blijkt dus een muzikant te zijn.

Nadat we ook de petrogliefen in Capitol Reef hebben bezocht, zijn we op pad gegaan richting New Mexico. We waren rond half 11/11 uur in Capitol Reef en pas rond 16.00 uur vertrokken we. Volgend jaar meer tijd inplannen dus, want we hebben echt niet alles gezien.

Het was nog ruim 5 uur rijden naar New Mexico, dus we zouden niet met daglicht arriveren. Dat klopte. Maar gelukkig was de bergweg door Utah wel nog gewoon met  licht. Het laatste uur in New Mexico was dit niet. Pikkedonker. Gelukkig durft Wout, mijn held, wel met donker hier te rijden. Ik heb er hier moeite mee.

Het leuke van dat donkere is wel dat je een stad al vanaf 40 km afstand ziet liggen. Dat vind je in Nederland echt niet meer. Daar is alles te licht en te volgebouwd. Die stad was Shiprock. Deze stad ging eigenlijk automatisch over in Farmington en vervolgens Bloomfield. In Farmington was de politie erg actief. We hebben er 3 met sirenes gezien op een klein stukje in het centrum. Wout durfde ook gelijk niet meer te hard te rijden uit angst aangehouden te worden.

In Bloomfield zitten we in de Super 8. We kregen in eerste instantie kamer 218, maar hier deed de helft van de lampen, waaronder die in de badkamer, het niet. Dus vroegen we om de lamp te laten maken. Dit kon niet, er was niemand. Of Wout zelf een bolletje wilde indraaien. Ehhh, ja tuurlijk, maar het was geen schemerlamp in de badkamer maar zo’n plat ding. We vroegen dus maar om een andere kamer. Dit was geen probleem.

Ja, en waarom zijn we nu naar New Mexico gegaan. Vorig jaar hebben we het niet kunnen vinden, maar dit jaar zijn we beter voorbereid. We gaan morgen naar Bisti Badlands!! En we zullen het vinden ook. Het is een uurtje hier vandaan en ons enige doel van die dag. Dat moet toch lukken, zelfs met de wandeling erheen het laatste stukje. En morgenavond slapen we weer hier in Bloomfield. Ik ben erg benieuwd hoe de Bisti nu in het echt is.