Pikes Peak is een berg in de Front Range van de Rocky Mountains vlakbij Colorado Springs. De berg heeft een hoogte van 4,301 meter (14.110 feet). Het is één van de 53 bergen in Colorado die hoger is dan 14.000 feet en hoort daarom bij de zogenoemde Fourteeners (veertienduizenders).

De berg werd vernoemd naar Zebulon Pike, een ontdekkingsreiziger die in 1806 de Pike-expeditie in het zuiden van Colorado aanvoerde. De naamgever Pike heeft de berg (die hij zelf Grand Peak noemde) nooit beklommen. Hij hield hem zelfs voor onbedwingbaar, maar dat werd al snel ontkracht. De vroegstbekende geslaagde beklimming was op 14 juli 1820 door de plantkundige Edwin James en twee begeleiders die bij een door Stephen Long aangevoerde expeditie hoorden. In 1835 kreeg Pikes Peak zijn tot de dag van vandaag geldige naam. Zebulon Pike was al ruim 20 jaar daarvoor overleden.

In 1858 werd er in de buurt goud gevonden, Pike’s Peak or Bust werd de strijdkreet van de goudzoekers.

Tussen 1939 en 1984 was er op Pikes Peak een skigebied, maar vanwege het sneeuwtekort moest het gesloten worden. In verhouding met andere bergen in de omgeving valt er op Pikes Peak weinig natuurlijke sneeuw. Er zijn proeven met kunstsneeuw gedaan, maar dat werd door de heersende sterke winden steeds weggeblazen.

Pikes Peak kan ook met de auto beklommen worden, waar vanwege het onvoorspelbare weer toch enige moed voor nodig is. De nog voor een deel onverharde weg leidt tot de top. Er zijn geen voorzorgsmaatregelen zoals een vangrail of iets dergelijks. Het uitzicht dat men bij mooi weer tijdens de rit heeft, laat dit echter snel vergeten.

Op de top bevindt zich een kleine souvenirwinkel. Ook is er een monument ter ere van het vaderlandslievende lied America the Beautiful te zien.

Op een heldere dag zou Pikes Peak nog vanaf de grens van de buurstaat Kansas te zien zijn.

Wat gaan wij hier doen? Jaaaa, toch met de auto naar de top. Wout achter het stuur en Diana met haar ogen dicht. En zij mist dan onderweg het volgende zicht op de weg.

Nou, dat viel nog mee ... maar bij dit stuk weg (mist of geen mist) houden de handen de autodeur stevig vast (witte knokkels), staan de voeten schrap en gaan de ogen dicht.

Eenmaal boven schijnt het wel een uitdaging te worden om een goede foto te maken ...

En onderweg naar beneden wordt het mogelijk nog enger .... zeker als het al net zoals op deze foto's bijna zonsondergang is.

En eenmaal beneden moeten je remmen eerst afkoelen voordat je verder kan ....