Vanochtend hebben we eens lekker uitgeslapen tot 07.30 / 08.00 uur. We hadden ook vandaag ontbijt in het motel, dus op naar de ontbijtruimte. Hier ontdekten we dat we toch echt het jongste publiek in het motel waren … haha, kun je nagaan. Daarna inpakken en wegwezen …

Maar ja, waarheen? Ik wilde in ieder geval het Great Salt Lake zien, maar had enkele weken terug ook met een of andere Amerikaan gemaild over City of Rocks National Reserve. En die was er razend enthousiast over en vond het mooier dan Craters of the Moon. En omdat het op de route richting Salt Lake City lag (een beetje om, maar niet veel), besloten we om er heen te rijden.

Nu had ik in de eerste week per ongeluk de TomTom van mijn iPhone gewist. We hebben nog even geprobeerd om met het navigatieprogramma Navfree te rijden, maar daar kwam geen geluid uit. En de hele tijd tijdens de rit op je telefoon blijven kijken voor instructies verveelt ook na 50 km. Dus had ik nog een ander programma gedownload, nl. Navicon USA. Op zich een prima programma. Een meneer vertelt keurig waar je heen moet. Weliswaar probeert hij iedere straatnaam op zijn Nederlands uit te spreken en dan heb je echt geen idee wat hij nu zegt, maar er zijn ook duidelijker instructies als links en rechts. En te hard rijden meldt hij met een fluisterend “pas op”. Alleen hoe staat die route nu ingesteld. Ik had ‘m op meest optimale route gezet en heb ook snelste route geprobeerd. Maar wat we ook deden vandaag …

Het werden en bleven dirt roads. Nu was ons vorige week al opgevallen dat zodra je van de hoofdweg afkomt, je alleen nog maar gravel en dirt roads hebt. En nu kregen we er zelf mee te maken. Dertien kilometer dirt road hier, twintig kilometer dirt road daar … Nee, we willen asfalt! Al die stenen en kuilen die je moet ontwijken (arme Wout) en het gevaar dat je loopt op een lekke band. En het lukte maar niet om gewoon asfalt te vinden.

Wel bracht het navigatiesysteem ons feilloos naar het park, maar het zweet stond in Wout zijn handen na deze rit. Hij vond het duidelijk niet leuk en ik ook niet. Echt genieten van City of Rocks deden we dan ook niet.

Het is op zich trouwens best een mooi park hoor. Maar kris kras door het park staan tenten (je mag er overal kamperen), er is alleen een dirt road en heel veel klimmers. Duidelijk een plaats voor mensen die van rotsklimmen houden.

We hebben er wat foto’s gemaakt en ons eerder gekocht Subway broodje gegeten. We zaten aan zo’n picknicktafeltje en ineens zag ik een paar sprieten achter me. Nu ben ik als de dood voor spinnen, dus … aargg. Maar nee, het bleek een soort tor of kever in camouflagekleding. Leo, weet jij wat voor soort dit is.

Oh ja, we hebben ook wat foto’s van de auto genomen. Die hoort mooi blauw te zijn. Aan de voorkant was hij dit nog steeds, maar hoe verder naar achter je kwam bij de auto, des te meer de resultaten van de door ons gecreëerde stofwolk op de dirt roads zichtbaar werd. Dat wordt nu zeker een wasstraat voor we ‘m moeten inleveren.

Nadat we het park verlieten wilde het navigatiesysteem ons weer over het gravel sturen. Dus hebben we ‘m genegeerd en ben ik ouderwets kaart gaan lezen. Gelukkig hadden we die ook nog.

Het was nog ca. 2 uur rijden naar het Great Salt Lake. Onderweg zijn we bij een McDonalds gestopt om via internet (je hebt daar wifi, dus laptop mee naar binnen) een motel te boeken. Het is de Days Inn in Clearfield geworden. Clearfield ligt vlak bij Salt Lake City, maar nog belangrijker ook vlakbij de weg naar Antelope Island. Daar kunnen we morgen dus mooi naar toe.

Vanavond beslissen we nog waar we morgen na Antelope Island heen gaan. Dus plannen maken en een motel boeken. Het zal zeker een reisdag worden, want Salt Lake City ligt nog relatief ver van de rest van mogelijke plaatsen die we willen zien. En op onze twee langste reisdagen regende het (Montana naar Yellowstone en Yellowstone naar Idaho). Gelukkig is het alle andere dagen prachtig zonnig weer geweest met een middagtemperatuur tussen de 18 en 25 graden Celcius.