Vanochtend stonden we alweer relatief laat op, zo rond 08.00 uur. Ik kon al helemaal niet wakker worden. De airco had de hele nacht aangestaan en ik had het ijskoud gehad. Maar ik wilde ‘m ook niet uitdoen, omdat Wout er wel lekker bij sliep.

De ontbijtzaal hier was de kleinste ooit, maar we waren de enigen, dus dat scheelde. We zagen nog net hoe een Duitse toeriste alle muffins voor onze neus weghaalde. Toen haar man langs liep en iets tegen haar snauwde, pakte ze nog meer muffins. Wout heeft maar snel de 2 laatste gepikt. Wij wilden ook wel een snack onderweg.

Op naar de Bisti, eerst nog even tanken onderweg en gelijk wat brood bij de pomp gekocht. De enige boterhammen (voorverpakt) bij de pomp die we vertrouwen is blijkbaar ham met kaas. Want daar eindigen we iedere keer mee. Tja, ik ga ook niet aan de kip of kalkoen met deze temperaturen.

Qua temperatuur viel het overigens wel mee. Het was toen we heen reden maar 66 Fahrenheit, oftewel 16,6 graden. Dus prima weertje om een flink stuk te wandelen, aldus Wout.

Vorig jaar hadden we het niet kunnen vinden, maar dit jaar waren we goed voorbereid. De tekst van “Ontdek Amerika” stond als notitie in mijn telefoon en we hadden een national geographic kaart met gps-lokaties bij ons. En zo konden we met de gps van mijn telefoon precies tot de juiste cm op de parkeerplaats parkeren.

Toen moest er een keuze gemaakt worden. Gingen we de echte Bisti Wilderness in of werd het het alternatief, zoals ook op de site van “Ontdek Amerika” beschreven. Ik koos in eerste instantie voor het alternatief. Dat zou maar iets van 0,8 mijl (1,2 km) lopen zijn. En dan het rondlopen nog natuurlijk.

Dat deden we dus. Het was er leuk. Rare vormen en figuren van steen. Tja, het was niet de echte Bisti zoals we op de foto’s hadden gezien, maar al leuk genoeg. En we konden straks altijd nog de echte Bisti in, toch Diana? Ja ja, die Wout had er nog zin in. Ik ook op dat moment hoor. Ik liep te klimmen en klauteren met m’n stokkie in de ene hand en camera in de andere hand. Wout was ik allang kwijt. Ik dacht zijn voetstappen in de mulle grond te volgen. Dat deed ik ook wel, maar hij was allang weer een andere ronde ingeslagen. Uiteindelijk kwam hij me ‘redden’, hij had de flesjes water bij zich en inderdaad, ik had intussen best dorst. Vol energie bezochten we nog een groepjes hoodoos een stukje verderop.

Maar toen sloeg de moeheid erin. Ik moest me echt terug naar de parkeerplaats slepen. “Nog maar anderhalve km,” riep Wout enthousiast toen hij terug kwam van een verkenningstocht naar de auto. Ik heb het gehaald, maar die middagwandeling in de echte Bisti hebben we maar overgeslagen. Wout zou het zonder meer gehaald hebben, maar ik zou me echt hebben moeten slepen. Stom eigenlijk he, wil je zo graag naar deze plek … ben je op een bepaald moment te moe om nog een ronde te doen. Nou ja, dan nog maar een keer inplannen en gelijk het zuidelijke gedeelte in (in plaats van het westelijke gedeelte).

Terwijl we op de parkeerplaats onze boterham opaten, kwam er een auto aanzetten. Een vrouw kwam naar onze auto toegelopen en vroeg of wij een man van ongeveer 80 hadden en een jong kind hadden gezien. Die waren nl. op een hike door de echte Bisti vertrokken en zouden 2 uur geleden al terug zijn. Nee, we hadden ze niet gezien, wij waren in het andere gebied geweest.  Er kwam nog een andere auto bij, ook op zoek naar dit tweetal. Er werd flink naar hen gezocht blijkbaar. Op een gegeven moment kwam er wel een man terug, maar het leek erop dat dit iemand was die had lopen zoeken naar de oude man en kind. We weten dus niet of ze zijn gevonden. We gaan er wel vanuit, zo groot is het gebied nu ook weer niet. Maar bij elkaar kun je er makkelijk zo’n 12-13 mijl lopen. En dan te bedenken dat ik Wout ook zo kwijt was. Gelukkig wisten wij allebei wel hoe we terug moesten komen bij de auto: Wout omdat hij een man is (richtingsgevoel) en ik omdat ik de parkeerplaats in mijn navigatiesysteem had opgeslagen.

Goed, wij zijn dus niet meer verder gegaan. In plaats daarvan zijn we terug gegaan naar het motel. We waren er al om 15.45 uur. Hier is Wout de was gaan doen en ben ik, na een douche, de foto’s gaan doen en het verslag gaan schrijven. Wout is aan de praat geraakt met de dame achter de lobby die ons gisteravond ook incheckte. Zij blijkt schrijfster te zijn en zit dus achter de lobby op haar laptop haar boeken te schrijven.

Straks gaan we nog even uit eten (op zoek naar de chinees?) en uitpluizen waar we morgen heen gaan. In ieder geval de richting van Denver weer uit. En de laatste dagen rustig in de buurt van Colorado Springs, Estes Park en Denver doorbrengen.

Vrijdagmiddag vertrekt onze vlucht weer. Wat is dat snel gegaan allemaal zeg. Maar goed, we kunnen nog zeker 5 dagen genieten.

P.S. Jenny bedankt voor je reactie!