Stresssss … we moeten alles weer inpakken! Maar dat later.

Vanochtend werden we wederom laat wakker, maar zaten toch om 09.00 uur fris aan het ontbijt.  De apparatuur in de ontbijtzaal was verrassend, zowel de wafelbakker als de toaster gingen razendsnel. Dus wat normaal een standje 3 voor lekker geroosterd brood is, werd nu zwartgeblakerd brood. Weggooien en opnieuw beginnen dus.

Rond 10.00 uur reden we weg. We wilden via de 119 (een scenic drive) naar Rocky Mountain National Park. Dat is ook gelukt. De scenic route heet de Peak to Peak Highway (ja, ons motel lag ook al vrij hoog, nl. op 2.591 meter). Maar de route was minder mooi dan we gedacht hadden. Of beter gezegd, we waren al erg verwend met mooiere scenic drives. Bovendien reden er nu iedere keer auto’s voor ons die zo langzaam reden … die genoten blijkbaar wel.

Ook Rocky Mountain National Park was niet het mooiste park dat we gezien hebben. Het gaf wel heel mooi weer waar de Rocky Mountains nu precies om gaan: bergen, alpine toendra-achtige gebieden, onder de boomgrens, boven de boomgrens …. en jawel, weer heiige lucht.

Oh ja, we hebben ook nog ergens op een muurtje gezeten waar de chipmunks (kleine eekhoorntjes) wel erg tam waren. Ze kwamen iedere keer bij de mensen even een stukje brood of popcorn halen. Ik zat ook op het muurtje, had geen eten, maar er liep zo een chipmunk over mijn benen heen en keek me aan van “heb je niks dan?”. En er waren ook vogels. Ze staan op de foto’s. De ene lijkt op een duif, maar is het volgens ons niet. De andere vogels … jawel, het waren onze gewilde Stellar Jays. Wat hebben we vorig jaar in Yosemite achter ze aan gelopen om ze op foto te krijgen. En het lukte toen maar niet. Nu moet ik zeggen dat het hier ook bijna niet lukte, de vogels zijn nogal druk namelijk. Net als je klikt met je fototoestel, dan is-ie al weer weg en heb je slechts een blauwe veeg in beeld. Ik heb minstens 30 foto’s gemaakt en er was er ééntje (zie onder) bijna scherp. Hopelijk is het Wout beter gelukt met zijn filmpjes.

We hebben, vanwege de tijd, niet het hele park gezien. Eigenlijk zijn we zelfs maar een klein stukje geweest. Maar toen het tegen 16.00 uur liep en we ons realiseerden dat we nog 2 uur reistijd terug naar het motel hadden, zijn we omgedraaid. We namen nog wel een stukje alternatieve route in het park (in plaats van de snelste) en dat leidde tot leuke ontmoetingen met bugling elk … oftewel , ja hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands (bulkende herten?). Hier hebben we eigenlijk nog lange tijd staan fotograferen en filmen.  Er waren twee groepen en de mannetjes schreeuwden tegen elkaar op, ieder hun eigen groep vrouwtjes beschermend. De ene man was erg druk, die had een vrij grote groep dames. Hij holde er maar achteraan om ze bij elkaar te houden. De andere man had een klein, maar trouw groepje. Ze keken wel naar de andere groep, maar bleven bij hun vent. Die vent ging dan ook af en toe even rustig in het gras liggen. Hij had blijkbaar vertrouwen in zijn dames.

Rond 18.00 uur reden we weg. Uiteraard werd het donker, dus het laatste half uur reden we in het pikdonker over een slingerende snelweg door de bergen. Maar ook nu heeft Wout ons weer veilig terug gebracht.

We zijn nog even langs de Subway gegaan om een footlong voor Wout en een salade voor mij mee te nemen. En toen …. Stressss.

Eerst eten, dan de foto’s, dan de koffers herinpakken (die van mij was te zwaar, dus hup alle boeken in de fototas, die gaan we maar sjouwen), dan het verslag tikken. Wout is nog bezig, ik ben denk ik nu klaar. Stressss …

Ik had graag een overweldigend laatste verslag willen schrijven, maar ja … het is nu bijna half 11. Morgen op tijd op en op tijd weg naar het vliegveld.

Het volgende verslag zal op zijn vroegst zondag komen. Tot later!