Zaterdagochtend kregen we nog een ontbijtje in het vliegtuig. Een broodje, keiharde boter, fruit en roergebakken ei met aardappgel en wat groente. En een glaasje cola erbij, we komen tenslotte uit Amerika. We landen zo rond 11.35 uur, dezelfde tijd als we met Air France vanuit Atlanta in Parijs zouden zijn geland.

Op naar de douane. Hier stonden best lange rijen, maar goed dat onze volgende vlucht pas om 13.05 uur ging. Bij de douane was Wout zo klaar, maar ik was vergeten om de Fishermans Friend uit mijn broekzak te halen. Zo ... en ik kreeg er van langs evan onze vriendelijke Duitse douane-dame. Jeetje, wat een mens. En voor straf moesten ook gelijk mijn schoenen weer door de scanner. En de Fishermans Friends ook. Wat zou daar nu in kunnen zitten? Toen alles in orde bleek, kreeg ik de schoenen naar me toegegooid met de opmerking "wegwezen". Maar ja, staande krijg ik mijn bergschoenen niet aan, dus ik bleef er lekker bij zitten. Stom mens.

Goed, we konden weer verder dus. Op naar gate B06. Hier aangekomen stond er niemand achter de balie, dus we zijn maar gaan zitten en wachten. We hadden al wel de instapkaarten gekregen in Denver, maar ook nog een kopie van het handgeschreven ticket. En die moesten we weer inleveren, anders kon Lufthansa de declaratie aan KLM niet rondkrijgen. Uiteindelijk kwam er een dame en werd de administratie ook nog geregeld.

Toen we mochten boarden, gingen we geen slurf in, maar een aantal trappen af om vervolgens in een bus te stappen. En na een eindje rijden over het vliegveld stopten we bij een klein toestel, waar we de trap van het vliegtuig mochten opklimmen. Het was echt een klein toestel. Ook weer een toestel voor de slankere medemens, want ik paste wel in de stoel, maar die gordel paste niet. Dus verlengstukje gevraagd. Mijn rugzak paste wel in het bagageruim boven de stoelen, die van Wout niet. Dus die hield-ie op schoot en toen er niemand op de stoelen achter ons bleek te gaan zitten, is Wout met rugzak daar maar gaan zitten. En zo vlogen we de vlucht van 55 minuten naar Brussel.

Ook op Zaventem moesten we de vliegtuigtrap weer af en de trap in het vliegveld weer op. Om vervolgens nog een heel eind te lopen naar de bagageclaim, daar waar je je koffers kan ophalen. Zou het goed gegaan zijn? Gisteren hadden we bij Delta aan de balie immers opgegeven dat het om een grote rode en een grote zwarte koffer ging. En jawel ... daar kwam eerst mijn koffer de band af en vervolgens die van Wout. Toch netjes geregeld, want alles was in Denver echt nog op het laatste moment gegaan.

Daarna zijn we naar niveau -1 gegaan op vliegveld Zaventem en hier hebben we 2 kaartjes Zaventem - Rotterdam gekocht. Dat bleek samen € 71,10 te kosten. De man zei: "Over 5 minuten gaat de trein naar Mechelen en daar moet je overstappen". Hup, wij hollen naar perron 3 en inderdaad al snel kwam de trein. Er liep een zeer vrolijke conducteur van Afrikaanse afkomst in de trein. Ik vroeg hem of hij per ongeluk wist op welk perron we in Mechelen moesten zijn. Nou, dat zou hij even uitzoeken ... haha, hij heeft ons wel 3x verteld dat het perron 7 was en dat dit hetzelfde perron was. Dus geen gedoe met trappen. Zelfs in Mechelen op het perron begeleidde hij ons nog naar de andere kant waar het schema van de treinen hing. Hier konden we ook gelijk zien dat onze trein pas over ca. 45 minuten kwam en om 17.08 uur in Rotterdam zou aankomen. Dus konden we even naar huis bellen (ja, eindelijk verbinding) om af te stemmen hoe laat Leo in Rotterdam zou zijn.

De trein kwam stipt op tijd, zelfs te vroeg eigenlijk. Wij hadden geen zin in het gezeul met koffers door het gangpad, dus bleven bij de deur en gingen op de klapstoeltjes zitten. Zo ... en toen sloeg de slaap toch toe. Het kostte me moeite om mijn ogen open te houden en ik hoopte alleen maar dat het Wout wel zou lukken, anders zouden we in Amsterdam staan. En het lukte ons allebei om wakker te blijven

Op de afgesproken tijd kwamen we in Rotterdam aan. We waren net de trap af aan het zeulen met de koffers, toen Leo enthousiast de trap opholde. Na de welkomst-omhelzing hielp hij mee met dragen richting auto. Wout liep nog met zijn grote zwarte tas en had er moeite mee. De vermoeidheid was echt toegeslagen, want normaliter kan hij alles sjouwen.

Rond 18.00 uur waren we weer in de buurt van huis en besloten eerst even snel bij mijn ouders langs te gaan. Dat was een kort bezoekje, want de slaap was heftig. Dat doen we nog over, hoor!

Daarna de koffers thuisgebracht en eten gehaald bij onze favoriete Chinees. Met echte babi pangang voor Wout!

Om half 9 's avonds lagen we allebei al uitgeteld op bed, om zondagochtend pas ergens tegen 10.00 uur wakker te worden. Zo klokje rond geslapen! Vandaag even naar de Hoogewaard geweest om de ouders van Wout onze bruine huid te laten zien.

En dan wachten mij nu enkele duizenden foto's om te gaan bewerken. Maar deze foto's uit de trein wilden we jullie niet onthouden.

En hieronder vinden jullie de complete route. 

Zo, USA 2012 zit er weer op, tot volgend jaar!