Vanochtend waren we eerst heel vroeg wakker, om half 5 al. Maar dat vonden wij ook te vroeg, dus vielen we weer in slaap. En toen moesten we ons haasten. We haalden nog net het ontbijt van half 10. Terwijl wij zaten te eten, werd de ontbijtzaal al weer afgeruimd.

Om ongeveer kwart over 11 waren we bij de ingang van Pikes Peak. De instructie om de berg op te gaan was dat je minstens een halve tank brandstof moest hebben. Wij hadden nog een kwart. Maar die was goed voor 125 mijl, terwijl de vereiste halve tank voor 80 mijl gedefinieerd was. We betaalden de tol voor de weg ($ 12,- per persoon), kregen als instructie de airco uit te doen en de automaat uit te zetten. Dus naar de gewone versnelling.

En daar gingen we. De weg naar boven was 19 mijl lang. Na iedere mijl kreeg je een mile marker, een bordje dat aangaf op welke mijl we zaten. In hoogte gingen we van ongeveer 1780 meter naar 4300 meter.

In het begin zag de route eruit zoals we ‘m gewend waren van onze andere heuvel/bergroutes. Een weg met aan weerszijden bomen.

Bij mijl 3 moesten we al naar het toilet. Ik weet niet wat de hoogte met ons doet, maar het plasgehalte lag hoog. Bij de toiletten was ook een gift-shop en hier hebben we wat dikke sweaters met Pikes Peak erop gekocht. Handig voor boven dachten we.

We gingen weer verder en bij interessante stopplaatsen maakten we wat foto’s. Verder heb ik veel vanuit de auto, al rijdende, gefotografeerd. Nou ja, Wout reed, ik maakte foto’s. Soms zie je dan ook wat reflectie van de ruit terug op de foto’s. Tja, die voorruit hadden we moeten schoonboenen bij het tanken. Tanken? Oh ja … tanken.

We stonden trouwens ergens foto's te maken van het uitzicht en zagen toen de yellow-bellied marmots van dichtbij. Het beestje dat je op de foto ziet is dus een marmot, die zich even zat op te warmen in de zon. Eerst keek-ie ons niet aan, maar toen draaide hij zich toch ineens om. Dit was trouwens ook de stopplaats waar een kleine explosie zich plaatsvond in onze auto. De grote zak Lays chips, waarvan we dachten dat de zak enorm zou opzwellen door de druk van de hoogte, zat blijkbaar klem in de tas. Hierdoor zette de zak niet uit, maar knalde open toen we de autodeur open deden. Gelukkig bleef ons een regen van chips bespaard.

Op een gegeven moment kwamen we boven de boomgrens en lag er ook sneeuw langs de kant. Ik vond het nog steeds niet eng, ik zat immers vrolijk te fotograferen. Tot ik een snelle blik op de gemaakte foto wierp … jakkie, we reden vlak langs het randje zonder hekje. En daarnaast was de afgrond. Eigenlijk was dat het enige moment dat ik even schrok. Verder viel het wel mee. Veel meer bewondering heb ik voor de fietsers die naar boven gingen, waaronder een vrouw. Je weet wel hoe je soms gaat slingeren als je veel kracht moet zetten of moe wordt … nou, en dat langs het randje!

Eenmaal boven parkeerden we de auto en gingen snel op zoek naar een toilet. We moesten alweer … Tot dusver had ik nog geen last gehad van de hoogte. Maar zo wandelend naar het toilet en daarna door de gift shop heen … zo, hij sloeg toe die hoogte. Ineens werd na iedere 5 stappen alles langzaam zwart voor mijn ogen.

Ik ben dus gaan zitten in het restaurant gedeelte, terwijl Wout wat eten ging halen. Die kwam terug met 2 bekers patat, 2 cheeseburgers en 2 cola. Heerlijk. De patat was zalig zout. En normaal gesproken drink ik niet zo snel zo’n beker leeg, maar drinken op hoogte schijnt goed voor je te zijn.

En het hielp. Toen we weer naar buiten gingen, hing ik eerst nog aan de arm van Wout. Maar al snel merkte ik dat het eigenlijk best wel meeviel. En Wout had er al veel minder last van dan mij, dus we liepen eigenlijk rond alsof we helemaal niet van beneden zeeniveau kwamen. Nee hoor, dat is overdreven, maar gewoon lopen was weer mogelijk zonder duizelig te worden.

Een voorbijganger bood aan een foto van ons samen voor het Pikes Peak symbool te maken en zo staan we dan ook eens samen op een foto. Nog wat foto’s zelf hier en daar maken en het was tijd om maar weer naar beneden te gaan. Al die tijd liepen we trouwens gewoon in ons t-shirtje rond, terwijl iedereen dik ingepakt was (sommigen zelfs met mutsen, sjaals en handschoenen). Eén man zei zelfs tegen me: “Oh, my god … only a shirt”. En toen bedacht ik me dat het inderdaad koud was. Dus in de auto snel een vest aan.

Op weg naar beneden stopten we weer bij een aantal punten voor wat foto’s. Wout kreeg het nog zwaar, want die moest vreselijk nodig, maar geen toilet in de buurt. Wel rotsblokken, maar ook veel passerende en stoppende auto’s. Uiteindelijk is hij een eind de rotsen opgeklommen om daarachter even te plassen. Maar het duurde zo lang, dat ik bang was dat hij al plassende naar beneden was gestort. Ik was alvast maar in de auto gaan zitten en gelukkig, daar kwam hij weer, opgelucht huppelend van de rotsen af als een jonge berggeit.

We zijn weer teruggegaan naar de giftshop waar we eerder de sweaters hadden gekocht en nu kocht ik nog 2 Pikes Peak t-shirts. Eén om in te slapen (“I survived the drive”) en eentje om in te sporten of wandelen (“need oxygen” … leuk voor als ik weer buiten adem raak van een wandelingetje).

We waren rond half 4 beneden. Waren we toch 4 uur bezig geweest met die berg. Op naar de I-25 (interstate) om op weg te gaan naar Georgetown. En eerst tanken natuurlijk. De tank stond nu op 1/8.

Bij Denver kwamen we in de file. Dat was jammer, want het schoot net zo lekker op. Maar gelukkig was het geen stilstaand verkeer, maar reed het nog wel een beetje door. Tegen 18.00 uur waren we in Georgetown. Het is een klein plaatsje tussen 2 bergen ingeklemd.

Internet is gelukkig aanwezig , zodat ik het verslag kon uploaden. Helaas doet internet het niet op mijn telefoon. Dat wordt een zware nacht … J. Meestal als ik even wakker ben ’s nachts lees ik de mail, de reacties op de site en het nieuws in Nederland. Vannacht zal ik dus gewoon moeten slapen.  Haha, weer eens wat anders.

Morgen naar Rocky Mountain National Park. We rijden er heen via een scenic drive. Het is bij elkaar zo’n 3,5 tot 4 uur rijden (heen en terug) en de tijd in het park zelf. Het zal dus wel een lange dag worden. Maar ja, ook onze laatste echte dag. Vrijdag rijden we immers terug naar Denver om de auto in te leveren en onze vlucht te nemen.

Leo, bedankt voor je aanbod om ons uit Rotterdam te halen. Wij zullen inderdaad de trein vanuit Brussel naar Rotterdam nemen.

Pa/ma … het boodschappenlijstje komt er morgen aan.

Oh ja, we zaten net het nieuws te kijken. De "haze" die je op de foto's ziet (de heiige lucht) is afkomstig van een aantal grote branden in Noord-Idaho. En we hebben vandaag wat gemist in Colorado Springs terwijl wij op de berg waren, namelijk een "robinhood robbery". Er was nl. een man die een aantal banken achter elkaar beroofde en bij de achtervolging door de politie het geld uit het raampje van zijn auto begon te gooien. De mensen renden de straat op en gingen het geld graaien. En dat hebben wij dus gemist.