Soms heb je een verwachting van iets en dan komt het ook nog uit ... en dat had ik vandaag met Antelope Island.

Maar eerst even terug naar gisteravond. Uiteindelijk besloten we om na Antelope Island naar Parowan te gaan. Dit is een plaats langs de Interstate 15, een stukje boven Cedar Breaks. Hier hebben we de Days Inn geboekt.

Ook zijn we gaan eten bij Carls Jr. een soort hamburger/mexicaan-achtig iets. Wout heeft er een burger met friet op en ik super nacho's met friet. De friet was heerlijk, de burger ook, maar die super nacho's ... mmmm ... nee. Voortaan maar weer een gewone burger nemen.

Daarna zijn we gaan slapen om vanochtend om 7 uur weer op te staan en om 8 uur bij het ontbijt aan te schuiven. Het was er best druk in de ontbijtruimte. Om ca. 09.30 uur vertrokken we en gingen eerst bij de Subway een broodje halen voor onderweg en daarna tanken. De man in het tankstation vroeg waar we vandaan kwamen en begon al snel over soccer en Van Persie. Toen ik zei: "Ach, die heeft het niet helemaal waargemaakt tijdens het EK", moest de man lachen en zei: "You guys were so bad". Zo, dat is dus ook in Amerika bekend.

Vervolgens reden we door naar Antelope Island. Dit is een State Park in de Great Salt Lake. Eerst ga je over een lange weg "door" het water. Ze noemen dit de causeway. Vergelijk het met de afsluitdijk, maar dan smaller. Aan weerszijden water en watervogels. En heel veel vliegjes. En wat krijg je dan ... de vogels rennen met open bek achter de vliegjes aan of blijven op hun plek staan, maar maken een soort dansende beweging waarbij ze iedere keer een vliegje uit de lucht pikken. Van het laatste heeft Wout een filmpje. Het zag er erg melig uit.

Eenmaal op Antelope Island zagen we al gauw onze favoriete beesten weer, de bizons. Het zal de laatste keer zijn dat we ze zijn in Amerika. In de gebieden waar we nu gaan komen, lopen ze niet meer.

Allereerst gingen we aan de westkant van het eiland aan een soort picknicktafel zitten met uitzicht op de Great Salt Lake. En al snel viel ons oog op beweging in het gras, een eind verderop. En jawel, 2 coyotes. Leuk! Er liep later ook een haas, waarschijnlijk het maaltje waar de coyotes op jagen.

Daarna reden we verder het eiland op en zagen een hertje (denk ik). Het beestje zag er wat gehavend uit.

Nu is Antelope Island op zich niet zo heel groot en er zijn heel weinig wegen, maar toch wisten wij het te presteren om de weg niet te kunnen vinden. We bleven in een soort cirkeltje midden op het eiland rijden. Uiteindelijk vonden we de weg weer en reden naar de mountain view. Hier klommen we een helling op, die ik vervolgens niet meer afdurfde omdat het pad vrij steil was en vol losliggende stenen lag. Dus met stok in de ene hand en de andere hand krampachtig de schouder van Wout vasthoudend ben ik weer beneden gekomen. Het zouden misschien 10 grote stappen zijn geweest, maar ik heb er nu zo'n 10 minuten over gedaan om beneden te komen. Tja, je komt vaak makkelijker boven dan beneden. Ik laat het klimmen verder maar achterwege.

Hoewel, verderop zagen we weer een leuk heuveltje met allerlei rotsen. Ik ontdekte ineens dat dit de plaats was waar veel foto's voor reisgidsen zijn gemaakt, dus ja ... die foto's moest ik ook maken. Maar gelukkig was dit een eenvoudiger heuveltje.

We hebben verder geen trail meer gelopen. Ergens jammer, want we hadden vast nog meer wild gezien. Maar we kwamen langzamerhand in tijdnood. Het was nog 4,5 uur rijden naar Parowan en het was inmiddels al 15.00 uur. Dus nog wel even naar het visitor center. Op weg hier naartoe kwamen we 2 pronghorns tegen, een mannetje (zie foto) en vrouwtje.

In het visitor center heb ik een bizon (knuffel) gekocht. Ik wilde toch een aandenken aan dit mooie dier. En ik werd gevraagd een enquete in te vullen over Antelope Island.

Rond 15.30 reden we van het eiland af op weg naar Syracuse (aan de andere kant van de causeway). Hier zijn we eerst bij de McDonalds in de Walmart wat gaan eten (we hadden nog niet geluncht) om daarna in de Walmart verder te winkelen (koffie voor Wout, water, noodles, etc.).

Uiteindelijk reden we na 16.00 uur weg. Wat een grote stad is Salt Lake City met randgemeenten zeg. Het duurde ruim een uur voordat we de bebouwde kom verlieten. Wij reden weliswaar over de Interstate, maar je bleef de stad om je heen zien.

Uiteindelijk kwamen we rond 20.15 uur in Parowan aan. Het was al donker geworden. De afritten waren erg onduidelijk en het hotel was ook slecht te vinden. Gelukkig vond ik Days Inn bij de POIs (Point of Interest) op het navigatiesysteem, anders hadden we helemaal de verkeerde kant opgereden.

In de motelkamer hebben we net ons Subway broodje op. Het verslag en de foto's staan er nu op. Het is nu 22.15 uur en we gaan nog even kijken waar we morgen gaan slapen. We gaan in ieder geval naar Cedar Breaks National Monument, een soort Bryce Canyon.