Vrijdagochtend ging om 07.00 uur de wekker. Heerlijk, hoe vertrouwd ... net of ik weer ging werken. Langzaam stonden we op. De koffers waren al gepakt, dus het was alleen nog de laatste dingetjes. Toch reden we na het ontbijt en alles pas om half 11 weg. 

Op naar het vliegveld. Dat zou zo'n uur en een kwartier rijden zijn. Helaas deden we er iets langer over. Ten eerste omdat we een al een paar dagen een bordje zagen staan "Lookout Buffalo Herd" en wij die bizons nog wel even wilden zien. Nu zag ik er wel een paar in de kant langs de highway liggen, maar onze volgtocht van het bordje leverde niets op. Jammer ... een laatste foto van deze dieren was leuk geweest.

En de tweede reden waarom het later werd, was dat we in een file terecht kwamen. De file zal hooguit 2 km zijn geweest, maar als het vaststaat, staat het vast. We schoten geen meter op en wisten ook niet wat er aan de hand was. Duurde dit nog uren? Dan zouden we onze vlucht missen. We konden niet echt zijn wat er aan de hand was. Pas na een half uur zagen we dat een aanrijding twee van de drie banen blokkeerde.

Nog wel op tijd kwamen we bij Alamo, de verhuurder van onze auto aan. We konden 'm vrij eenvoudig inleveren en hollen naar het toilet. Jeetje, wat had de blaas het al zwaar gehad tijdens die file. Daarna op de bus van Alamo naar het vliegveld. Bij het instappen vroeg ik aan de buschauffeur "Would you be interested in a cooler?" Hij keek ons eerst raar aan. Ik ging uitleggen dat we de koelbox dit jaar echt niet mee gingen nemen. De man was er best nog blij mee en zei "Yeah, I'm gonna take it home with me". We hebben 'm gelijk ook een fles tonic en wat water cadeau gedaan. Die kregen we toch niet meer opgedronken.

Eenmaal op het vliegveld bleek Wout in zijn opruimwoede (ik had 'm verteld dat we ballast kwijt moesten) de e-tickets verscheurd en weggegooid te hebben. Dus we hebben ons bij de balie van special cases gemeld. Het bleek helemaal geen probleem te zijn dat we geen ticket hadden. Gewoon paspoorten overhandigen en we kregen ons ticket.

Bij de douane bleek dit keer mijn broek verdacht. Tja, ik had de dikste broek aangetrokken om gewicht in de koffer te besparen. Maar die broek had ritsjes bij de zakken. En dat zie je op de scan. Dus moest ik weer onderzocht worden. Mijn schoenen gingen gelijk door de scanner, dus die waren goedgekeurd. 

Op naar de gate. We konden eventueel nog wel wat winkelen, maar bij de aanblik van boeken dacht ik alleen maar "nog meer sjouwen". Dus we hebben niets gekocht en gingen bij de gate wachten. 

Om 10 voor 2 's middags mochten we boarden. Eerst de business class en wij waren gelijk achter hun in de rij gaan staan. Dus samen met nog 3 andere passagiers waren wij de enige in economy class die al zaten. En toen bleef het leeg ... en leeg ... en leeg. En de piloot vertelde dat het boarden even gestopt was, omdat de technici bij controle iets aan het vliegtuig hadden gezien. Dat kon kort duren, maar ook lang. En het werd lang. Het volgende bericht was dat er gerepareerd werd. En het bericht daarna was dat het 5 uur nodig had om te harden. Wat ze precies gedaan hadden, weet ik niet. Maar de eerste 5 uur zouden we niet vertrekken. Iedereen het vliegtuig dus weer uit.

Dit betekende ook dat we de aansluitende vlucht in Atlanta zouden missen. Wout zei: "We gaan gewoon om half 8 vanavond naar Atlanta en dan zien we wel weer". Dus gingen we op een bankje zitten. Intussen hoorde ik dat alle bagage al uit het ruim was gehaald. Iedereen was ook direct naar Delta Airlines Services verwezen. De rij was daar continu heel lang. Toen deze na een paar uur wat korter werd, zijn wij er ook maar in gaan staan. Intussen had ik nog een poging gedaan via de Delta Airlines "Need Help?" telefoon. Maar de persoon aan de andere kant zette mij in haar zoektocht naar een alternatief zo lang in de wacht, dat Wout, die in de rij was blijven staan, al aan de beurt was. Dus heb ik maar opgehangen. 

De dame aan de balie (Cathy) ging voor ons aan het zoeken. Wij nog suggereren dat Amsterdam ook een prima optie zou zijn. Ze ging gelijk kijken of ze ons op de vlucht naar Minneapolis en aansluitend Amsterdam kon zetten. Helaas geen plek. Er gingen wat telefoontjes overheen voordat ze eindelijk zei: "Yes, I did it". Ze kon ons op een vlucht van Lufthansa naar Frankfurt zetten. En aansluitend naar Brussel. He jammer, geen Amsterdam dus. Maar gelukkig, geen Parijs ... en geen trein van Parijs naar Brussel. We kregen een reisschema, wat handgeschreven tickets en het advies om op te schieten mee. De vlucht naar Duitsland zou binnen het uur vertrekken en we moesten nog naar terminal A (we waren nu in C). Dus hollen naar beneden, op de trein en weer naar boven.

Ruim op tijd kwamen we bij de gate aan en konden we daar ingechecked worden. En terwijl Wout nog even naar het toilet was, begon het boarden al. Althans ... ik mocht alvast in de rij gaan staan. Daarna duurde het nog wel even. 

We hadden geen plekje naast elkaar gekregen, maar de dame tussen ons in, wilde best van plek ruilen. Dus zaten we in de rij van 4 in het midden van het vliegtuig toch naast elkaar. Ik aan het gangpad, Wout ermaast. Echt breed waren de zitplaatsen niet, maar ik paste in ieder geval in de riem! Gelukkig, ik werd al bang dat ik heel erg was aangekomen, want in het toestel richting Atlanta paste ik niet. Daar kreeg ik een verlengstukje.

We hadden nog niets gegeten, dus we waren blij toen we wat zoutjes en daarna een maaltijd kregen. Op de andere vluchten hadden we geen eten meer gehad. Lekker pasta voor mij en kip voor Wout. 

En daarna slapen .... hoezo slapen? Wij slapen niet in een vliegtuig. Wout helemaal niet en ik dommelde af en toe weg, maar ook nooit langer dan hooguit een kwartiertje. En dan duren 8 uur en 50 minutenn naar Frankfurt best lang.

Maar langzaam ging het toch van vrijdag op zaterdag.