Deze zaterdag stonden we op een redelijk tijdstip op en hebben we eerst Krista en Barbara gefeliciteerd met hun verjaardag. Vervolgens reden we om 08.45 uur naar de Subway in Glendive voor ons ontbijt. Grappige was dat er gisterochtend al een hele club oude mannnen zat koffie te drinken en hevig te discussiëren. Vandaag zaten ze er dus weer. Tja, veel meer dan de Subway is er  ook niet te beleven in Glendive. De jongen achter de balie begroette ons vrolijk: “Hey, are you guys still in town”. Ja, dat wel, maar we gaan ook weg vandaag.

Zo gezegd, zo gedaan, na het ontbijt vertrokken we voor onze ruim 600 km lange tocht door Montana naar Yellowstone park. In Miles City zijn we eerst nog even bij de Walmart gestopt om boodschappen te doen. O.a. een waterkoker gekocht, zodat we in de houten cabin in ieder geval ons eigen drankje kunnen maken. En broodjes voor onderweg.

We gingen vandaag de I94 afrijden, vervolgens een stukje I90 en daarna de 212. En die laatste staat bekend als de Beartooth Highway, één van de mooiste scenic drives in Montana. Je gaat dan echt over een hele bergpas heen.

Voordat we aan de 212 begonnen, zijn we eerst nog even wat gaan drinken in de McDonalds. Een laatste blik op mail en internet, want dat zullen we 5 dagen moeten missen.

De Beartooth Highway … tja, het regende en was donker. Het eerste stuk hebben we weinig meegemaakt van deze mooie weg. Wout heeft uiterst geconcentreerd zitten opletten en sturen.

Gelukkig werd het later droog en scheen de zon zelfs. Niet dat het warm werd, op een gegeven moment was het slechts 5 graden Celcius (41 Fahrenheit). Ik had al snel mijn fleece vest aan, maar Wout stond gewoon in zijn hemdje zonder mouwen te fotograferen.

Om ongeveer 18.15 uur bereikten we het entrance station (noordoost) van Yellowstone. We waren eindelijk in het park, maar nu was het nog 47 mijl naar Canyon. Op zich best te doen, maar het ging weer regenen. Nou ja, regenen … het goot echt. Op een gegeven moment had het zelfs gehageld of gesneeuwd, de weg was helemaal wit. Extra opletten en langzamer rijden dus. Het was doordat het zo regende, ook al vrij donker. We waren echt dolblij toen we eindelijk Canyon Village inreden.

Hier zijn we snel ingecheckt en waren we rond 20.00 uur in onze cabin. De cabin viel ons erg mee. We hadden op internet gelezen dat de cabins aan elkaar grensden en piepdunne wandjes hadden. Meer eigenlijk staan ze in een soort kruis en grenzen alleen de toiletten en douches aan elkaar. Dus het enige wat je hoort is als iemand doortrekt of een douche neemt of als iemand de cabin deur hard dichttrekt. Nou dat horen we thuis ook allemaal van onze buren.

We gingen op tijd naar bed en sliepen voor 22.00 uur al. Het was overigens wel fris in de cabin, dus diep onder de dekens.

Er zijn deze dag weinig foto’s gemaakt, alleen een paar foto’s van Beartooth Highway.