Vanochtend waren we voor ons doen laat wakker, om 07.15 uur pas. We stonden langzaam op en zaten om 8 uur aan het ontbijt. Geen oudjes dit keer, maar de jongere garde. Nou ja, om en nabij van onze leeftijd.

Om half 10, na de auto weer volgegooid te hebben, reden we weg. De temperatuur was op dat moment nog maar 70 Fahrenheit en dat voelde heerlijk. Het was dan ook maar 21 graden Celcius. Wel wat anders dan die 38 graden van de afgelopen dagen.

We gingen op weg vanuit South Dakota naar Wyoming om daar Devils Tower te bezoeken. Toen we er aan kwamen, zagen we de Tower al vanuit de verte liggen. Maar het was vreselijk heiig, het licht was niet mooi. Erg lastig om nog een behoorlijke foto te maken dus. We besloten ter plekke om ook geen rondje erom heen te wandelen, maar direct door te rijden naar Glendive, Montana. Wellicht konden we dan in de avonduren nog het nabijgelegen Makoshika park bezoeken.

Dus op weg vanuit Wyoming naar Montana. Wyoming was nog lieflijk heuvelachtig met flink wat bochten in de weg. Montana was .... tja. Ik heb een boek thuis liggen over South Dakota met "A whole lot of nothing" referend aan de grasslands. Maar ik vind dat meer voor Montana gelden. Wat een kale saaie boel op dit stukje. 

We moesten ook wel lachen bij de rest area annex Montana visitor center. Ik zei iets tegen de vrouw over het saaie landschap en zei glimlachte en zei: "But that's why they call it big sky country". En dat klopt ook wel. Het landschap is vlak, de lucht is volop aanwezig. Het was 14.00 uur geweest toen we bij de rest area weg reden en al die tijd hadden we nog nergens een tentje kunnen vinden om iets te eten. Het was echt een lange lange weg van zo'n 130 km met niets erop en eraan. Grappige is wel dat er ook weinig verkeer is. En als je dan een vrachtauto voor je hebt, die toch te langzaam voor je gaat, kost het moeite om hem in te halen. Dan zijn er ineens teveel tegenliggers en bochten. Alsof ze het zo voor je uitzoeken.

We waren in ieder geval blij dat we weer op een Interstate zaten, maar ook hier geen gebruikelijke eettentjes. Dus dan maar door naar het motel in Glendive. Aan de buitenkant ziet het er uit als een gribus (benaming voor afgrijselijk motel), het personeel is absoluut ongeinteresseerd, maar de kamer ziet er van binnen wel weer goed uit. En met magnetron en koelkastje. 

We besloten direct wat te gaan eten in Glendive en kwamen er al snel achter dat er niets meer was dan een Subway. Dus daar hebben we een footlong gegeten. Heerlijk!

Overigens is mij vandaag al 3x gevraagd wat voor accent ik nou toch had. En ook zijn we weer aangesproken op onze auto met het Illinois kenteken. Blijkbaar ligt Illinois echt een eind weg en kunnen ze dat weer niet met het accent plaatsen. En als je dan vertelt dat je uit Nederland komt, dan is het merendeel daar ook geweest. Iedereen is in Amsterdam geweest en verder in Volendam, Monnikendam en de Zaanse Schans. En de dame bij de Subway was dan niet in Nederland geweest, maar had wel een 8 jarig zoontje thuis lopen met een fascinatie voor houten klompen. Haha, ze begreep dat wij ze inderdaad niet meer droegen.

Na de Subway zijn we het Makoshika park in geweest. Het licht viel mooi, dus we klikten er wat op los. Ik ging er vanuit dat je het park door kon rijden, dus aan de ene kant erin en aan de andere kant eruit. Maar dat was dus niet zo. Inmiddels was het asfalt ook opgehouden en reden we over gravel en zand. Af en toe was het behoorlijk steil omhoog en omlaag. Maar ach, we hoefden nog maar 3 mijl tot de uitgang, dus we besloten door te reden. Ook toen inmiddels de zon begon te zakken.

Toen kwamen we aan het einde van de dirt road. Die stopte gewoon. Er stonden wat mannen met rode pickup truck bier te drinken. Wij hadden ze eerder al voorbij zien komen (zie foto). Ik vroeg hen wat  de snelste weg het park uit was, omdat het langzaam donker zou worden. De jongen lachtte en zei: "Dezelfde weg als je binnenkwam". En daar gingen we dus weer, het hele park door. Arme Wout, eerst dat hele eind van South Dakota, via Wyoming naar Montana en nu over die dirt road de kuilen en hobbels ontwijken. Maar we hebben het voor donker gered en zijn veilig in ons motel aangekomen. En ik heb alles op film gezet, dus we kunnen het thuis nog eens nalezen.

Morgen naar Theodore Roosevelt National Park.