Ondanks de weinige slaap en de vermoeidheid van gisteren, waren we vanochtend toch weer vroeg wakker. Ik lag om 6 uur al de mail op de telefoon uit te lezen en wordfeud te spelen en Wout werd een uurtje later wakker.

In het hotel was geen ontbijt inbegrepen, dus zijn we na het langzaam opstaan, tv kijken (de orkanen in de richting van Louisana, waardoor er mogelijk in ons vakantiegebied ook slechter weer kan zijn) en douchen maar weggereden. We hadden op voorhand het adres van de Walmart opgezocht, waar we even over half 10 waren.

Bij de Walmart zat ook een Subway, hier hebben we een lekker ontbijtje naar binnen gewerkt. Wout nam de 6" egg/bacon/cheese en ik de versie van 3". En ik had echt behoefte aan melk, dus een lowfat milk erbij. Ik in de gewone variant en Wout de aardbeismaak die echt heel zoet bleek te zijn.

Daarna de Walmart zelf in voor onze eerste noodzakelijke behoeften. Dit waren: een koelbox (hetzelfde type en kleur als vorig jaar), flesjes water, een zak ijs voor de koelbox, broodjes en we stonden nog even stil bij de diabetes sokken. We vertrokken uiteindelijk met 6 paar van deze sokken. Ze zitten namelijk echt heerlijk: geen strakke boord, maar ze zakken ook niet af. Ik deed gemakshalve alle boodschappen vast in de koelbox. Bij de kassa kwamen we erachter dat we een groot deel van de boodschappen bijna gratis hadden mee willen nemen. Dus omdat de vrouw zo behulpzaam was met postzegels laten halen en mijn geknoei met de bankpas die het niet doet, hebben we ze toch maar betaald. Ja, die bankpas doet vervelend. Hij wil niet, zegt-ie. Misschien toch de Rabobank site nog even raadplegen of Amerika echt aan staat. In het andere geval zal-ie stuk zijn en doe ik alles met de creditcard. Want die doet het wel.

Eenmaal buiten konden we onze auto niet meer terugvinden. En na het gedoe van gisteravond met het testen of-ie wel echt op slot was, schrokken we toch wel. De paspoorten lagen er nl. nog in. Ook de fotospullen en de laptops, maar goed, die zijn vervangbaar. Maar uiteindelijk vond Wout 'm toch.

't Was buiten ook al lekker warm geworden in de ochtend: 91 graden Fahrenheit (32,7 graden Celcius).

We gingen rond 11.00 uur op weg naar Rapid City in South Dakota. Volgens de TomTom was de afstand 392,8 mijl en zouden we er ruim 6,5 uur over doen. Omgerekend is 392,8 mijl zo'n 632 km. Een aardig ritje dus.

We merkten dat we nog aardig moesten wennen aan het weer en de hoogte. Ik bleef het warm houden, ondanks de airco in de auto en allebei hadden we best last van een stevige hoofdpijn. Deze verdween gelukkig na wat aspirines.

Onze tocht ging door 4 staten, nl. Colorado, Wyoming, een stukje Nebraska en uiteindelijk South Dakota.

Het landschap onderweg bestond voornamelijk uit graslanden. Dus een ietwat vergeeld groen gras, gras en nog eens gras. In het begin was het allemaal nog redelijk vlak. Leuk was dat ik mijn eerste ja-knikkers zag staan. In werking. Had ik nog nooit gezien. Helaas konden we niet voor een foto stoppen, want we zaten op de Interstate 25. Tja, en dat is gewoon een snelweg.

Een stuk verderop zagen we een bizonranch. Hier worden bizons gewoon gehouden voor het vlees. Wederom een "eerste keer" moment, want ook bizons had ik nog nooit in levende lijve gezien. Het was jammer dat ze best een eind verderop stonden. Zelfs met de grote 70-300 lens met teleconverter bleven ze nog ver weg.

Om 14.00 uur gingen we op een rustplaats het broodje eten dat we bij de Walmart hadden gekocht. Zoals vorig jaar ook al gezegd: de rustplaatsen in Amerika zijn best goed. Altijd voldoende zitruimte, ook bedekt en uit de zon. Altijd redelijk schone toiletten en vooral altijd wc-papier. Er rijdt blijkbaar echt iemand een aantal keer per dag/week langs, want de rest areas zijn niet altijd bemand. En het gras en plantsoen worden altijd keurig onderhouden. Alleen de banken aan het tafeltje gaven Wout een Roel van Velzen gevoel. De bankjes stonden nl. heel laag en de tafel in verhouding dan weer hoog. Je kwam in ieder geval net met je bovenarmen boven de tafel uit. Ik vond het wel lekker hangen.

De temperatuur buiten was inmiddels opgelopen naar 96 graden Fahrenheit (35,5 graden Celcius). En er stond toch nog een aardig briesje. Nou ja, briesje ... de wind voelde echt gewoon heet aan. Maar wel op een lekkere  manier heet. Geen klamme vochtige hitte. Ik merk nu al dat de astma-kuch een stuk minder aanwezig is en de longen beter aanvoelen.

We kregen nog wel een klein buitje regen onderweg. Niet hevig, een beetje. De temperatuur zakte toen gelijk naar 82 graden Fahrenheit, dus nog wel zo'n 27,7 graden Celcius.

Vanaf de I25 (Interstate 25) gingen we naar de I18. Hier zagen we ons eerste echte wild. Het waren weer bizons, maar dit keer niet in een ranch. Gewoon in de vrij natuur een beetje herkauwend op het gras. En we zagen pronghorns, oftewel gaffelbokken in het Nederlands. Die stonden langs de kant van de weg te grazen. Helaas heb ik er geen foto's van: je kon er wederom niet zomaar stoppen. Minder leuk was dat er een 100 mijl verder eentje aangereden langs de kant van de weg lag, dood dus. Heel recent gebeurd blijkbaar, want het dier was nog niet aangevreten ofzo.

Toen we eenmaal in het stukje Nebraska en South Dakota waren, liep de temperatuur op een gegeven moment op naar 100 graden Fahrenheit (37,7 graden Celcius). Dat was de warmst door ons gemeten temperatuur van vandaag. In South Dakota bleef het het verdere stuk 96 graden Fahrenheit (35,5 graden Celcius). Lekker temperatuurtje dus. Paar wolkjes in de lucht om het blauw van de lucht mooi te onderbreken. Heerlijk. Als het morgen ook zulk weer is, hoor je mij niet klagen. Even gekeken, volgens de voorspellingen is het morgen 38/39 graden Celcius en een onbewolkte lucht. Ik hoop het, want gisteren werd er nog regen voorspeld.

Goed, we hebben niet echt veel gezien vandaag. Zoals ik al eerder schreef in dit verslag: grasland, grasland en nog eens grasland. Er zat nog wel wat variatie in het grasland. Eerst was het voornamelijk vlak en naarmate we dichter bij/in South Dakota kwamen was het best heuvelachtig. Alleen het stukje interstate dat we ten oosten van Custer State Park reden gaf wat variatie in het landschap: namelijk beboste heuvels. Verder zagen we in het grasland, voornamelijk in Wyoming hekken staan, waarvan we niet helemaal snapten wat de bedoeling is. Het is nl. geen aaneengesloten hek, het zijn iedere keer stukken hek, tegen elkaar geplaatst, maar nergens aaneengeloten. Voor het vee kan het niet zijn, dat loopt zo door de onbehekte stukken heen, maar wat dan wel?

Rond 18.30 uur waren we in Rapid City. Het lukte ons even niet om de toerit naar het motel (Super 8) te vinden, maar uiteindelijk konden we inchecken. Het is op zich een redelijke kamer. Alleen de faciliteiten hadden beter gekund (bijv. ook een koelkastje). Nu moest Wout een constructie maken van een klaptafeltje op een stoel, daarop weer zijn koffer om zo de flessen drinken voor de airco koel te kunnen houden. Maar goed, de kamer heeft wel de bedbug inspectie van Wout doorstaan.

Na het inchecken, koffers naar binnen brengen en het torentje bouwen zijn we even naar de Burger King gelopen die naast dit pand zit. Hier heeft Wout een double whopper met gewone patat op en ik een Texas whopper (met jalapenos) en sweet potato fries. Die laatste waren even wennen, maar na een paar smaakten ze eigenlijk best lekker.

Het is nu 20.45 uur en ik heb het verslag klaar. Het was een dus echte reisdag om die ruim 600 kilometer te overbruggen. Wout heeft al die kilometers zelf gereden, terwijl ik verantwoordelijk was voor de navigatie en fotografie. De foto's zijn met de Samsung compact camera gemaakt en staan hieronder. Let op, ze zijn bijna allemaal al rijdende genomen. Dus soms mist er wat scherpte. Wat er niet mist zijn de vlekken op de voorruit van doodgegeslagen insecten.

Morgen gaan we of naar Badlands National Park of naar Custer State Park. We gaan ze beide in de komende twee dagen bezoeken. Ik heb er zin in!

(onze Dodge Journey)

(tanken in het plaatsje Lusk, druk centrum hoor)

(Wout weet op afstand al goed het verschil te zien tussen koeien (onder) en bizons (boven). Jammer dat de foto's niet helemaal scherp zijn om het goed duidelijk te maken).